به مناسبت ۱۵ اگست، چهارمین سالروز سقوط افغانستان، **جنبش زنان افغانستان در تبعید** در پاکستان برنامه‌ای ویژه برگزار کرد که محور آن یادآوری رنج‌ها، مقاومت و امید زنان افغان در برابر سلطه طالبان بود
برنامه با نمایش یک مستند آغاز شد که دوره سقوط و روایت‌های تلخ و شجاعانه زنان افغان را به تصویر کشیده بود؛ زنانی که با بازگشت طالبان با موجی از محدودیت‌ها، خشونت‌ها و محرومیت‌ها مواجه شدند. این اثر تصویری با نشان داد صحنه‌هایی از زندگی واقعی، صدای خاموش‌شده هزاران زن را به گوش حضار رساند
در ادامه، یک میزگرد با حضور فعالان و مدافعان حقوق زن برگزار شد. شرکت‌کنندگان در این نشست، از «سقوط» گفتند، اما پیام‌هایشان برای آینده سرشار از امید و دعوت به مقاومت بود. آنان تأکید کردند که دختران و زنان نباید تسلیم فضای سرکوب شوند و باید راه‌های تازه‌ای برای ایستادگی پیدا کنند
**فرزانه رضائی**، بنیان‌گذار جنبش زنان افغانستان در تبعید، در سخنرانی خود یادآور شد
«بعد از سقوط، تنها کسانی که مبارزه کردند، ثابت ساختند که زنان دیگر حذف‌شدنی نیستند.»
او همچنین بر ضرورت **اتحاد و همبستگی زنان** تأکید کرد تا بتوانند در میزهای تصمیم‌گیری حضور واقعی داشته باشند، نه صرفاً با شعار در پایان برنامه، **قطعنامه جنبش** قرائت شد که در آن خواسته‌های مشخصی مطرح گردید
عدم به‌رسمیت‌شناختن طالبان به‌عنوان حکومت مشروع؛
محکومیت سکوت جامعه جهانی که نوعی همدستی با طالبان تلقی می‌شود؛
به‌رسمیت‌شناختن **آپارتاید جنسیتی** در افغانستان؛
اقدام فوری برای جلوگیری از **نسل‌کشی و کوچ اجباری مردم افغانستان
این بانوان بار دیگر یادآور شد که صدای زنان افغانستان در تبعید همچنان بلند است و آنان با روایتگری، همبستگی و دادخواهی، مبارزه خود را ادامه می‌دهند