.ماگل رحیمی، دختر ۲۱ ساله‌ای از ولسوالی میرامور ولایت دایکندی، یکی از قربانیان تازه‌ی خشونت‌های خانوادگی و ازدواج اجباری تحت سلطه طالبان است. او متولد ۱۹ اکتبر ۲۰۰۴ بوده و تا صنف دهم در مکتب محل خویش آموزش دیده است. اما پس از تسلط طالبان، دروازه‌های مکتب به روی دختران بسته شد و روند زندگی او نیز دستخوش تغییرات شدید گردید.

از ماه فبروری سال ۲۰۲۴، یکی از اعضای طالبان برای ازدواج با ماگل از پدر وی خواستگاری کرد. پدر ماگل در آغاز این خواستگاری را رد نمود، اما پس از تهدیدات مستقیم طالبان، مجبور به موافقت با این ازدواج اجباری شد. خانواده ماگل دارای شش دختر است و در جامعه‌ای که زنان و دختران کم‌ارزش تلقی می‌شوند، فشارهای اجتماعی و تهدیدهای امنیتی تصمیم پدر را به اجبار سوق داد.

ماگل که به‌شدت با این ازدواج مخالف بود، هیچ راه فراری نیافت و تصمیم گرفت با پایان دادن به زندگی‌اش، از این سرنوشت اجباری بگریزد. در تاریخ ۲۰ می ۲۰۲۵، او خود را از بام خانه به پایین انداخت. خوشبختانه جان سالم به‌در برد، اما از ناحیه کمر آسیب جدی دید و اکنون قادر به حرکت نیست. وی در شفاخانه مرکزی نیلی، مرکز ولایت دایکندی، بستری است. به گفته پزشکان، وضعیت جسمی او بهبود یافته و قرار است در تاریخ ۱۵ جون ۲۰۲۵ از شفاخانه مرخص شود. 

با این حال، نگرانی‌های ماگل هنوز پایان نیافته است. او می‌ترسد که پس از بازگشت به خانه، دوباره توسط طالبان مجبور به ازدواج شود. ماگل در گفت‌وگو با یکی از کارکنان صحی گفته است؛

«من در خانه خود در امنیت نیستم. اگر برگردم، ممکن است طالبان دوباره سراغم بیایند. تنها امیدم این است که بتوانم به یک جای امن فرار کنم تا از این سرنوشت شوم نجات یابم. 

ماگل اکنون نیازمند حمایت فوری نهادهای حقوق بشری و سازمان‌های بین‌المللی مدافع حقوق زنان و پناهجویان است. وضعیت او، نمونه‌ای دردناک از صدها دختری است که در افغانستان به دلیل سلطه طالبان و فرهنگ زن‌ستیزانه، از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم مانده‌اند.

روایت ماگل را بیشر در یوتوب رسانه زنان اففانستان بیننده باشید. 

نویسنده رحیمه کامیار